ازدواج یک تصمیم عقلانی است!

پرسش : من یه دختر متولد بهار 67 یعنی 26 ساله هستم پارسال با یه اقایی که خیلی همدیگر و دوست داشتیم و از همه لحاظ ایده ال من بود قرار بود ازدواج کنم اما با مخالفت خانواده پسر رو به رو شدیم و بهم خورد خیلی ناراحت و افسرده شدم, چند ماهی از این ماجرا میگذشت که یه اقایی 38 ساله مجرد اومد تو زندگیم و بهم خیلی ابراز علاقه و محبت میکرد, چون من از ظاهر این اقا خوشم نیامد ( البته اینم بگم چون ایشون خارج از کشور زندگی میکردن امکان ملاقات از نزدیک نبود) فقط به عنوان یه دوست باهاش حرف میزدم بعد از گذشت چند ماه ایشون بهم پیشنهاد خواستگاری و داد اما باز چون من گفتم باید بیاید ایران من شمارو ببینم بعد میتونم تصمیم بگیرم ایشون اومد و من ایشون و دیدم, این اقا از لحاظ ظاهر و قیافه بهتر از عکساش بود اما باز چندان به دلم ننشست , ایشون خیلی خیلی منو دوست داره و خصوصیات و ویژگیهای مثبت زیادی داره که من بعضیهاشون برام ملاک بود و دوست داشتم که این خصوصیات تو مرد زندگیم باشه ,علی الحال اما اون احساس عاشقانه ای که من به کیس قبلیم داشتم و حتی میگن واسه ازدواج باید یه حس دوست داشتنی باشه بهش ندارم, احساس دارم اما بنظر خودم کمه, باز هم خارج رفتن برام مسئله و مشکل نیست, من الان خیلی با خودم مشکل دارم نمیتونم تصمیم بگیرم که چه جوابی به این اقا بدم, دوست دارم با عشق و علاقه خیلی زیاد ازدواج کنم اما ادم سخت گیریم و از لحاظ احساسی در دسترس نیستم, از شما میخوام که کمکم کنید آیا من با این اقا ازدواج کنم در اینده احساسم خوب میشه, آیا با این خصوصیات و مشکل پسندی که من دارم از لحاظ زمانی میتونم صبر کنم تا عاشق بشم یا نه ,تورو خدا کمک کنید تا از این شرایط خلاص شم و به یه نتیجه ای برسم,( ضمنا من زیاد اهل رابطه با پسر نبودم و با این آقا 3 نفر فقط تو زندگیم بودن که فقط یکیشونو خودم دوست داشتم اونا منو میخواستن در کل میخوام توجیه کنم که نه اهل رابطه زیاد بودم و انسان معتقد به خدا هم هستم ) من چه جوابی میتونم به این آقا بدم که برای زندگی مناسبه اما فقط من بهش احساس زیادی ندارم.