بین عقل و احساسم گیر کرده‌ام!

پرسش: دختری 26ساله هستم که شش ماه قبل با پسری آشنا شدم 27ساله، که از همکارهای خودمه و پسر فوق العاده خوبیه که همه به خوبی ازش تعریف میکنن و ما حدود چهار ساله که همکاریم. البته سطح شغلی اون خیلی پایینتر از منه و در واقع مثل رییس و کارمندیم و مادرش هم در همونجا مشغول به کاره. (و ایشون هم سطح شغلی خیلی پایینی داره) و پدرش هم حدود 12ساله که فوت کرده و دو خواهر داره که دیپلم دارن و کار هم نمیکنن و درواقع خرج خانه با این پسر و مادرشه. من به خاطر شخصیت بسیار خوب این آقا تمام مدت همکاری به این آقا علاقه مند بودم اما به خاطر شغل و تحصیلات و سطح خانواده اونها و اینکه ایشون مثل پدر خانواده می مونه علاقه ام رو سرکوب کردم تا اینکه 6ماه قبل به من پیشنهاد ازدواج داد و من از روی علاقه قبول کردم (فقط برای آشنایی بیشتر) و در طول این مدت رابطه خوبی داریم و تمام ذهنیت من و اون در مورد آینده و زندگیه مشترک یک رنگه و حتی قصد ادامه تحصیل داره و قرار بود بعد رمضان به خواستگاری بیان اما به خاطر مشکل مالی که برای گرفتن خونه اش پیش اومده از من میخواد دو ماه صبر کنم ، که به قول خودش با دست پر بیاد خواستگاری اما اگه من بخوام همین امروز هم میاد و واقعا من دوسش دارم ولی فقط خودشو (خودم به خاطر شرایط خانوادش و شغل مادرش نگرانم و در کل سطح پایین نسبت به ما دارن...) همه چی داشت خوب پیش میرفت که یکی از فامیلای دور دو روز قبل درخواست ازدواج دادن که خانواده من بسیار زیاد اونا رو قبول دارن. و هم شرایط خیلی خوبی برای ازدواج دارن هم خانواده واقعا خوب و در سطح ما دارن و اگه 7 ماه قبل پیشنهاد داده بودن من بدون شک قبول میکردم، اونا الان منتظر جواب هستن. اما الان واقعا بین قلب و عقلم گیر کردم که چیکار کنم.